Mijn ogen willen niet open. Mijn lichaam voelt verlamd en zwaar. Toch ben ik wakker, tenminste dat denk ik. Ik werd gewekt door een stem die ik niet herken maar die ik toch vertrouw.
“Heel.”
Het is een stem van binnenuit maar niet mijn innerlijke stem. Die kan ik zachter zetten of negeren. Op deze stem kan ik geen enkele invloed uitoefenen, is luid en duidelijk en resoneert tot in het diepste van mijn vezels.
“Heel.”
Hij komt van heel diep en gaat dwars door alle lagen heen. Ze is helend en voelt zo kalmerend als een beschermende deken die over mij heen wordt gelegd. Hij of zij? Geen idee of het een vrouwen- of mannenstem is.
“Heel.”
Ik weet ook niet wat de stem van mij wil. Ik weet alleen dat ik er op kan vertrouwen, dat ik eindelijk de ontspanning voel die ik al die tijd heb moeten missen. Ik geef mij over aan deze stem die iets lijkt af te sluiten maar ook een nieuw begin lijkt aan te kondigen. Ik geef mij over. Ik kan niet anders. Ik wil dat ook graag.
“Heel.”
Ik laat mij verder zakken in het matras en laat mij meevoeren op de golven van de stem. Ik voel geen spanning meer en ook de angst, onrust en onzekerheid zijn verdwenen. Eindelijk lukt het mij mijn ogen te openen. Ik denk aan mijn moeder. Gisteren was ze er nog. Vandaag niet meer.