Als we op een zonnige zondagmiddag bij mijn moeder aankomen zit ze in een stoel achterin de tuin. We zijn verbaasd, niet om haar te zien, maar wel omdat ze zit. Dat doet ze namelijk zelden. Ze zou niet opvallen op Wimbledon met haar witte Donnay trainingsbroek, een wit t-shirt met lange mouwen en een witte buckethoed tegen de zon. Ze is overduidelijk druk bezig geweest in de tuin. De grasrandjes zijn strak geknipt. Ze is blij om ons te zien en is vrolijk.
In de gang staan twee rolkoffertjes. ‘Ach nee, niet weer’, denk ik. Ze heeft de laatste tijd steeds vaker de neiging om in te pakken. Ze wil ergens heen, maar weet uiteindelijk niet waarheen. Mijn hart zinkt in mijn schoenen. Ik loop haar slaapkamer in en zie tot mijn verbazing dat alle kasten leeg zijn getrokken. Dat past natuurlijk nooit allemaal in die twee kleine koffertjes. Ik ga op zoek naar de spullen maar er is geen spoor van te ontdekken. Ik pak de autosleutel en open de achterbak van mijn moeders auto. Ik val bijna achterover van verbazing. De kofferbak is hélemaal afgeladen vol met kledinghangers, een strijkbout, schoenen, een paraplu, stapels kleding, handdoeken en beddengoed. Binnen een paar seconden gaat er van alles door mij heen. Hoe heeft mijn moeder in haar eentje al deze spullen heen en weer gesjouwd? Hoe lang is ze daar mee bezig geweest? Heeft niemand in de straat haar gezien? En zo ja, waarom heeft niemand haar tegengehouden? Wat is ze in hemelsnaam van plan?
Ik ren naar binnen en sein naar Rob dat hij mijn moeder moet bezighouden. Ik roep naar Loeka of ze mij wil komen helpen. Samen tillen we alle spullen terug naar haar huisje en hang of leg ik de spullen op de juiste plek, voor zover ik dat nog weet. Tientallen keren lopen we heen en weer. Dat moet mijn moeder nog veel vaker hebben gedaan want zij kan nooit zoveel in een keer tillen. Als de achterbak leeg is verstop ik de autosleutel en trek schone kleren aan want het zweet staat op mijn rug. Ik loop naar de achtertuin en plof neer voor een borrel. Mijn moeder is inmiddels uit haar stoel opgestaan en samen met Rob in de tuin bezig. Ze schoffelt, bezemt en ruimt het onkruid op en ondertussen vertelt ze Rob wat hij moet doen. Waar haalt ze de energie vandaan?
De avond verloopt gemoedelijk. We halen eten bij de toko en als ik mijn moeder na afloop vraag of ze een kopje koffie lust zegt ze ‘Oh, maar Nikki, kun je even meekomen? Waar is de autosleutel nou? Weet jij waar die is?’
Ik haal de verstopte sleutel tevoorschijn wanneer ze niet kijkt en we lopen samen naar de auto. Ze loopt meteen naar de achterbak.
‘Doe eens open dan?,’ vraagt ze ongeduldig.
Ik druk op de knop. De achterbak floept open. Leeg.
Nu is er verbazing en verbijstering aan mijn moeders kant. Haar mond valt wijd open. Ze kijkt me aan en ik wacht af om te zien welke kant het op gaat. Ik ben op alles voorbereid. Ze zet haar handen in haar zij, heel voorzichtig verschijnt er een glimlach op haar gezicht. ‘Nou! Heb jij dat gedaan?’
Ik zeg even helemaal niks.
SchrijfBeweging 